Δημοσιεύτηκε στισ

Αναφέρετε έργα που περιλαμβάνουν εμβατήρια.

Λέξεις-κλειδιά

όπερες, οργανική μουσική, σουίτες μπαρόκ, σονάτα, συμφωνία, πένθιμο, θριαμβευτικό, στρατιωτικά, γαμήλιο

Βοήθεια

Εμβατήρια συναντούμε σε όπερες (Λουλί, Χέντελ, Μότσαρτ, Βάγκνερ)…

Πλήρης απάντηση

Εμβατήρια συναντούμε σε όπερες (Λουλί, Χέντελ, Μότσαρτ, Βάγκνερ), στην οργανική μουσική όπως στις σουίτες της εποχής Μπαρόκ, στη σονάτα (Μπετόβεν, σονάτες για πιάνο νούμερο 101) και στη συμφωνία (Μπετόβεν, τρίτη συμφωνία).

  • Πένθιμα εμβατήρια: Μπετόβεν στη σονάτα No 26 και στην τρίτη συμφωνία “Ηρωική”. Σοπέν, στη σονάτα σε Σι ύφεση ελάσσονα, Βάγκνερ, στην όπερα “το Λυκόφως των Θεών”.
  • Θριαμβευτικό εμβατήριο: Βέρνη, στην όπερα “ΑÀντα”.
  • Στρατιωτικά εμβατήρια του Σούμπερτ.
  • Γαμήλιο εμβατήριο του Μέντελσον κ.ά.

Δημοσιεύτηκε στισ

Περιγράψτε παραδείγματα φυγής από το σύνθετο στο απλό στην έντεχνη ευρωπαϊκή μουσική.

Λέξεις-κλειδιά

πολυφωνία 16ου – μπαρόκ, μπαρόκ – ομοφωνία κλασικισμού, αντιρομαντική κρίση

Βοήθεια

Το πέρασμα από την πολυφωνία του 16ου αιώνα…

Πλήρης απάντηση

Το πέρασμα από την πολυφωνία του 16ου αιώνα στην ομοφωνία του πρώιμου μπαρόκ. Το πέρασμα από την πολυφωνία του τελευταίου μπαρόκ στην ομοφωνία της προκλασικής και κλασικής περιόδου. Η “αντιρομαντική κρίση” του 20ου αιώνα, ως απάντηση στον γιγαντισμό του Βάγκνερ.

Δημοσιεύτηκε στισ

Πώς εμφανίζονται ο εξπρεσιονισμός, ο ιμπρεσιονισμός και η ατονικότητα στην όπερα;

Λέξεις-κλειδιά

Τουραντό, Πουτσίνι, Ντεμπισί, Ραβέλ, Στράους, ψυχολογική έκφραση, Σένμπεργκ, Μπεργκ, νεοκλασικισμός, ατονική

Βοήθεια

Η πρώτη όπερα που ξεπερνά τον φορμαλισμό του παρελθόντος…

Πλήρης απάντηση

Η πρώτη όπερα που ξεπερνά τον φορμαλισμό του παρελθόντος και συντάσσεται σύμφωνα με τις αρχές του εξπρεσιονισμού είναι η Τουραντό (1924) του Πουτσίνι.

Ο γαλλικός Ιμπρεσιονισμός, μετρά τρεις μόνο όπερες: Πελλέας και Μελισσάνθη (1902) του Ντεμπισί και δύο μονόπρακτες (Ισπανική Ώρα και Το Παιδί με τα Μάγια) του Ραβέλ.

Στη Γερμανία την όπερα εκπροσωπούν οι διάδοχοι του Βάγκνερ και κυρίως ο Ρίχαρντ Στράους, ο οποίος δημιουργεί την “ψυχολογική έκφραση” κατά το πρότυπο του Φρόυντ, που συμβάλλει στην εξέλιξη του εξπρεσιονιστικού μουσικού θεάτρου των Σέμπεργκ και Μπέργκ. Παράλληλα οδηγεί στο νεοκλασικισμό.

Η γλώσσα της όπερας του 20ου αιώνα είναι ατονική ή τονική με ατονικές αναφορές.