Προσωπική σελίδα
πολυφωνία 16ου – μπαρόκ, μπαρόκ – ομοφωνία κλασικισμού, αντιρομαντική κρίση
Το πέρασμα από την πολυφωνία του 16ου αιώνα…
Το πέρασμα από την πολυφωνία του 16ου αιώνα στην ομοφωνία του πρώιμου μπαρόκ. Το πέρασμα από την πολυφωνία του τελευταίου μπαρόκ στην ομοφωνία της προκλασικής και κλασικής περιόδου. Η “αντιρομαντική κρίση” του 20ου αιώνα, ως απάντηση στον γιγαντισμό του Βάγκνερ.
Ντορέ, Ταγιερέφ, Ορίκ, Χόνεγκερ, Μιγιό, Πουλένκ, τζαζ, πολυτονικότητα, παράδοση
Από το Σατί επηρεάζονται οι συμπατριώτες του…
Από το Σατί επηρεάζονται οι συμπατριώτες του Γάλλοι συνθέτες της “Ομάδας των Έξι” (Λουί Ντιρέ, Ζερμέν Ταγιεφέρ, Ζορζ Ορίκ, Άρθουρ Χόνεγκερ, Νταριούς Μιγιό και Φρανσίς Πουλένκ). Από τους έξι ξεχωρίζουν ο Μιγιό, ο οποίος χρησιμοποιεί μικρές φόρμες με στοιχεία λαϊκά, τζαζ κ.ά. και την πολυτονικότητα (περισσότερες από μία τονικότητες ταυτόχρονα) και ο Πουλένκ, ο οποίος είναι πιο κοντά στην παράδοση (κλασικισμό).
πολυφωνικές φόρμες μπαρόκ, ομοφωνικές κλασικισμού, νέο στιλ, όλες οι εποχές, προσωπικό στίλ, μιούζικαλ, τζαζ, ποπ, φολκ
Οι συνθέτες του νεοκλασικισμού χρησιμοποιούν τις παλιές πολυφωνικές φόρμες…
Οι συνθέτες του νεοκλασικισμού χρησιμοποιούν τις παλιές πολυφωνικές φόρμες, κοντσέρτο γκρόσο, σουίτα κ.ά, του Μπαρόκ, και ομοφωνικές, συμφωνία, κοντσέρτο κ.ά. του κλασικισμού, με ένα άλλο, νέο στιλ. Αυτό το άνοιγμα σε όλες τις εποχές και το πλήθος των πηγών οδηγεί κάθε συνθέτη να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο, προσωπικό στιλ. Έτσι, στο κίνημα του νεοκλασικισμού εντάσσονται συνθέτες που το έργο τους βρίσκεται κοντά στον κλασικισμό, συνθέτες που χρησιμοποιούν και στοιχεία μιούζικαλ, τζαζ, ποπ και φολκ, καθώς επίσης και συνθέτες όπως ο Ερίκ Σατί.
Ευρώπη, Αμερική, 1920, Ντεμπισί, Σένμπεργκ, κλασικές αρχές, απλότητα, γέφυρα, ατονικότητα, νεο-τονικότητα
Κίνημα που εμφανίστηκε στην Ευρώπη και στην Αμερική…
Κίνημα που εμφανίστηκε στην Ευρώπη και στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα (γύρω στα 1920) κάτω από την επίδραση του Ιμπρεσιονισμού του Ντεμπισί και του Εξπρεσιονισμού του Σένμπεργκ. Πρόκειται για μια επιστροφή στις κλασικές αρχές σύνθεσης. Με μια αρχαϊκή απλότητα αντιτίθεται στα σύγχρονά του κινήματα αλλά και στο ρομαντισμό. Ο νεοκλασικισμός λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στον 20ο αιώνα και στο παρελθόν. Από την ατονικότητα του Σένμπεργκ, οι συνθέτες επιχειρούν να φτάσουν στην τονικότητα του παρελθόντος με μια νέα αντίληψη (νεο-τονικότητα).
σολιστικό όργανο, διάλογος, κλασικό, τρια μέρη, καντέντσα
Έργο στο οποίο το σολιστικό όργανο έρχεται…
Έργο στο οποίο το σολιστικό όργανο έρχεται σε διαρκή ανταγωνιστικό διάλογο με την ορχήστρα. Το κλασικό κοντσέρτο έχει τρία μέρη και το χαρακτηριστικό του στοιχείο είναι η καντέντσα (συνήθως στο τέλος του πρώτου μέρους).
Το κοντσέρτο την εποχή Μπαρόκ είναι είδος οργανικής μουσικής που βασίζεται στην αντιπαράθεση δύο ανόμοιων οργανικών
συνόλων (λατινικά: concertare = ανταγωνίζομαι). Οι συνθέτες επινόησαν δύο τύπους κοντσέρτου: το κοντσέρτο γκρόσσο
και το σόλο κοντσέρτο. Το πιο γνωστό ίσως κοντσέρτο γκρόσσο είναι οι Τέσσερις
Εποχές του Αντόνιο Βιβάλντι.(Ν.Β. αυτό είναι λάθος!)
Στην κλασική εποχή η έμφαση δίδεται στο κοντσέρτο για σόλο όργανο (κυρίως πιάνο ή βιολί) και ορχήστρα. Τα τρία μέρη του κλασικού κοντσέρτου ακολουθούν το ήδη καθιερωμένο παραδοσιακό σχήμα γρήγορο – αργό – γρήγορο.
850 – 1450. Είδη: λειτουργία. Συνθέτες: Γκιγιώμ ντε Μασώ
1450 – 1600. Είδη: μοτέτο, λειτουργία. Συνθέτες: Γκιγιώμ ΝτιΦαΐ
1600 – 1750. Είδη: κοντσέρτο γκρόσο, όπερα, ορατόριο. Συνθέτες: Γ. Σ. Μπαχ, Γκ. Φρ. Χέντελ, Α. Βιβάλντι
1750 – 1827. Είδη: συμφωνία, σόλο κοντσέρτο, όπερα. Συνθέτες: Γ. Χάυντν, Β. Α. Μότσαρτ, Λ. βαν Μπετόβεν
1827 – 1900. Είδη: συμφωνία, σόλο κοντσέρτο, όπερα. Συνθέτες: Φρ. Σούμπερτ, Φρ. Σοπέν, Φρ. Λιστ, Γ. Μπραμς
αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή, απλότητα, αξιοπρέπεια, λογική τάξη, διαχρονικότητα, έντεχνη, λαϊκή, περίοδος 1750 – 1827, καθαρότητα, αγνότητα, λογική μορφή, πειθαρχία, τάξη, σταθερότητα, αναλογίες
Στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη…
Στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη, η λέξη αναφέρεται στις ιδιότητες της απλότητας, της αξιοπρέπειας, της λογικής τάξης.
Αργότερα συμπεριλάβει την έννοια της διαχρονικότητας (ένα κλασικό κομμάτι) σε αντίθεση με κάτι δημοφιλές σε μία μόνο δεδομένη στιγμή.
Η έντεχνη μουσική της δυτικοευρωπαϊκής παράδοσης αποκαλείται συχνά κλασική μουσική, για να διαχωριστεί από τη λαϊκή, τη μουσική που αντιπροσωπεύει το πνεύμα του λαού σε ένα δεδομένο χρόνο και τόπο.
Στη μουσική ο όρος κλασικό χρησιμοποιείται για να αναφερθεί κανείς στην περίοδο 1750 – 1827, όταν οι καλλιτέχνες επιδίωκαν την καθαρότητα, την αγνότητα και την λογική μορφή που θαύμαζαν στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Το κλασικό ιδεώδες υπερασπίζει τον έλεγχο και την πειθαρχία στην τέχνη. Η τάξη, η σταθερότητα, οι αρμονικές αναλογίες είναι τα στοιχεία του κλασικού ύφους.
Αυστριακός, κλασσική περίοδος, συμφωνία, κουαρτέτο εγχόρδων, Εστερχάζυ
Αυστριακός συνθέτης, ένας από τους πιο σημαντικούς της…
(1732 – 1809) Αυστριακός συνθέτης, ένας από τους πιο σημαντικούς της κλασικής περιόδου. Συχνά ονομάζεται πατέρας της συμφωνίας και πατέρας του κουαρτέτου εγχόρδων λόγω της μεγάλης του συμβολής σε αυτά τα είδη. Πέρασε την περισσότερη από τη ζωή του ως μουσικός στην πλούσια Ουγγρική οικογένεια των Έστερχάζυ.