Προσωπική σελίδα
διχασμός σε 2 κλάδους, εξουσία τεχνολογίας, μαθηματικά και τυχαίο ως μέτρο πιθανότητας
Ο διχασμός της οργανωμένης ηχητικότητας σε δύο κλάδους αποτελεί…
Ο διχασμός της οργανωμένης ηχητικότητας σε δύο κλάδους αποτελεί ένα καθαρό ανάλογο των κοινωνικών συνθηκών: από τη μια μεριά το είδος της ζωής που εξουσιάζεται από την τεχνολογία, και που η γλώσσα της είναι τα μαθηματικά, από την άλλη το τυχαίο ως μέτρο της πιθανότητας.
obligato προβολή των υποταγμένων, δωδεκαφωνία ισάξιοι όλοι
Την προβολή αυτού που ήταν άλλοτε υποταγμένο, δηλαδή της σημασίας…
Την προβολή αυτού που ήταν άλλοτε υποταγμένο, δηλαδή της σημασίας των κάτω φωνών, του παραμερισμού του χαρακτήρα της υποτέλειας που είχαν. Με αυτόν τον τρόπο σφραγίζει ο συνθέτης πάνω στο έργο του την κοινωνική πρόθεση. Η δωδεκαφωνία, η οποία στηρίζεται στην ιδέα του Schönberg για 12 ισάξιους φθόγγους, που αναφέρονται μόνο ο ένας στον άλλο, καθρεφτίζει μια σημερινή κοινωνική κατάσταση.
αναμόρφωση ρυθμού, μελωδίας, αρμονίας, αμηχανία
Η ριζική αναμόρφωση του ρυθμού, της μελωδίας και της αρμονίας…
Η ριζική αναμόρφωση του ρυθμού, της μελωδίας και της αρμονίας, δηλαδή των τριών γνωστών στοιχείων της μουσικής. Έτσι ο ακροατής της σύγχρονης μουσικής βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία, γιατί δεν αισθάνεται το σωματικό-φωνητικό στήριγμα, στο οποίο έχει συνηθίσει και με το οποίο έχει συνδέσει τη μουσική ακρόαση.
16ος όργανα ό,τι και οι φωνές, μετά στο πλαίσιο φωνητικής αντίληψης, σήμερα περισσότερο ως όργανα
Έως το 16ο αιώνα τα όργανα έπαιζαν ό,τι ακριβώς θα τραγουδούσε…
Έως το 16ο αιώνα τα όργανα έπαιζαν ό,τι ακριβώς θα τραγουδούσε και μια ανθρώπινη φωνή. Αργότερα αναπτύσσονται οι δυνατότητές τους, και δημιουργείται η τεράστια φιλολογία της καθαρά οργανικής μουσικής. Ωστόσο, εξακολουθούν πάντα να κινούνται μέσα στα πλαίσια αυτής της φωνητικής αντίληψης. Στη σημερινή μουσική, όμως, τα όργανα αποδεσμεύονται από την αντίληψη αυτή και χρησιμοποιούνται περισσότερο ως όργανα και λιγότερο ως “φωνές”.
νέα ομοφωνία, ηχητικό κράμα, ηχητική δέσμη, διαφορές ύψους, πλάτους, πυκνότητας, μελωδία – οριζόντια εξέλιξη, αρμονία – συνηχήσεις
Η μελωδία και η αρμονία στην νέα ομοφωνία δημιουργούν…
Η μελωδία και η αρμονία στην νέα ομοφωνία δημιουργούν ένα ηχητικό κράμα, ή ηχητική δέσμη, με διαφορές ύψους, πλάτους και πυκνότητας, που διατηρεί ως κοινό στοιχείο με τι μελωδία την οριζόντια εξέλιξη και διαμόρφωσή της και ως κοινό στοιχείο με την αρμονία, τις συνηχήσεις.
χάνεται η σταθερή αίσθηση του ρυθμού, αφηριμένη αντίληψη διαφορών, αποκλείεται η σωματική κίνηση
Μια βαθιά μεταβολή στην ουσία του ρυθμού και στην αντίληψή του…
Μια βαθιά μεταβολή στην ουσία του ρυθμού και στην αντίληψή του: η σταθερή αίσθηση του ρυθμού, που προκαλούσε και ταυτόχρονα στηριζόταν πάνω στις λανθάνουσες κανονικές κινήσεις του σώματος, χάνεται, για να μείνει στη θέση της μια αφηρημένη αντίληψη αγωγικών διαφορών, που αποκλείει τη συνδρομή της σωματικής κίνησης.
ποιητικό μέτρο, μουσικό μέτρο, κατάργηση τονικότητας, κλονισμός ρυθμού
Από την αρχή ο ρυθμός ήταν δεμένος με το ποιητικό μέτρο…
Από την αρχή ο ρυθμός ήταν δεμένος με το ποιητικό μέτρο. Με την εξέλιξη της αρμονίας, δημιουργείται το μουσικό μέτρο. Από τον 17ο αιώνα η αρμονία, ο ρυθμός και το μέτρο συνδέονται με μια σχέση άμεσης αλληλοεξάρτησης. Η κατάργηση του τονικού συστήματος κλονίζει και την βάση του ρυθμού.
χορός, μελωδία
Με τον χορό (ρυθμός και κίνηση του σώματος)…
Με τον χορό (ρυθμός και κίνηση του σώματος) και την μελωδία (τραγούδι, λόγος).
πόλεμος, μεταπολεμικό χάος, μηχανές, άπειρο, ατομικισμός
Το πολεμικό και μεταπολεμικό χάος, η επίδραση της μηχανής…
Το πολεμικό και μεταπολεμικό χάος, η επίδραση της μηχανής πάνω στον άνθρωπο, η διείσδυση του ανθρώπου στο άπειρο, ο ξέφρενος ατομικισμός των σύγχρονων συνθετών. Όλα αυτά είναι εξηγήσεις που δεν μπορούν να σταθούν.
Ars nova, nuove musiche
Οι ιστορικοί υπενθυμίζουν την “Ars nova”…
Οι ιστορικοί υπενθυμίζουν την “Ars nova”, τη συνειδητή στροφή προς νέες μουσικές κατακτήσεις στις αρχές του 14ου αιώνα, και τις “Nuove musiche” στις αρχές του 17ου αιώνα.
πολυφωνία 16ου – μπαρόκ, μπαρόκ – ομοφωνία κλασικισμού, αντιρομαντική κρίση
Το πέρασμα από την πολυφωνία του 16ου αιώνα…
Το πέρασμα από την πολυφωνία του 16ου αιώνα στην ομοφωνία του πρώιμου μπαρόκ. Το πέρασμα από την πολυφωνία του τελευταίου μπαρόκ στην ομοφωνία της προκλασικής και κλασικής περιόδου. Η “αντιρομαντική κρίση” του 20ου αιώνα, ως απάντηση στον γιγαντισμό του Βάγκνερ.
μορφολογία, εξάντληση δυνατοτήτων, τυποποίηση, κορεσμός
Η φυγή προς το απλό αφορά περισσότερο τη μορφολογική δομή…
Η φυγή προς το απλό αφορά περισσότερο τη μορφολογική δομή των έργων και υπαγορεύεται από την εξάντληση των μορφοπλαστικών δυνατοτήτων της τεχνοτροπίας μιας εποχής. Η εξάντληση αυτή ακολουθείται από την τυποποίηση και τον κορεσμό, που ωθεί μοιραία προς νέες και φυσικά απλές ακόμη μορφές
απλό προς σύνθετο
Μια πορεία από το πιο απλό προς το πιο σύνθετο…
Μια πορεία από το πιο απλό προς το πιο σύνθετο, που αφορά κυρίως την αρμονική δομή των έργων (όλο και πιο σύνθετες αρμονικές σχέσεις, όλο και μεγαλύτερος βαθμός διαφωνίας).
1950 πρόταση πρωτοπορίας, 1960 νέες τεχνικές, 1970 Μπέριο
Γύρω στο 1950 παρουσιάζεται η πρόταση πρωτοπορίας…
Γύρω στο 1950 παρουσιάζεται η πρόταση πρωτοπορίας των Μπρίτεν και Χανς Βέρνερ Χέντσε.
Κατά το 1960 το μουσικό θέατρο πειραματίζεται με νέες τεχνικές (κολάζ, πολύτεχνα, ακόμα και βήξιμο και μούγκρισμα), ταυτίζεται με το θέατρο του παράλογου –παράλογη μουσική για παράλογη δράση– και βγαίνει στο περιθώριο της ιστορίας της όπερας ως πειραματικό μουσικό θέατρο. Στη δεκαετία του 1960, η όπερα είναι στην ουσία απούσα, ενώ μπαίνει στην “κανονική πορεία” της, το 1970, με κύριο εκπρόσωπο το Λουτσιάνο Μπέριο και συνεχίζει την ιστορία της.
Τουραντό, Πουτσίνι, Ντεμπισί, Ραβέλ, Στράους, ψυχολογική έκφραση, Σένμπεργκ, Μπεργκ, νεοκλασικισμός, ατονική
Η πρώτη όπερα που ξεπερνά τον φορμαλισμό του παρελθόντος…
Η πρώτη όπερα που ξεπερνά τον φορμαλισμό του παρελθόντος και συντάσσεται σύμφωνα με τις αρχές του εξπρεσιονισμού είναι η Τουραντό (1924) του Πουτσίνι.
Ο γαλλικός Ιμπρεσιονισμός, μετρά τρεις μόνο όπερες: Πελλέας και Μελισσάνθη (1902) του Ντεμπισί και δύο μονόπρακτες (Ισπανική Ώρα και Το Παιδί με τα Μάγια) του Ραβέλ.
Στη Γερμανία την όπερα εκπροσωπούν οι διάδοχοι του Βάγκνερ και κυρίως ο Ρίχαρντ Στράους, ο οποίος δημιουργεί την “ψυχολογική έκφραση” κατά το πρότυπο του Φρόυντ, που συμβάλλει στην εξέλιξη του εξπρεσιονιστικού μουσικού θεάτρου των Σέμπεργκ και Μπέργκ. Παράλληλα οδηγεί στο νεοκλασικισμό.
Η γλώσσα της όπερας του 20ου αιώνα είναι ατονική ή τονική με ατονικές αναφορές.
ακρόαση, τραγούδι, ρυθμικές κινήσεις, παίξιμο, δημιουργικότητα, Μοντεσόρι, Νταλκρόζ, Ορφ, Κόνταϊ, Manhattanville, Σουζούκι
Πρόκειται για μεθόδους διδασκαλίας της μουσικής για παιδιά….
Πρόκειται για μεθόδους διδασκαλίας της μουσικής για παιδιά. Όλες οι μέθοδοι περιλαμβάνουν: ακρόαση, τραγούδι, ρυθμικές κινήσεις, παίξιμο οργάνων και δημιουργικότητα, τομείς που εφαρμόζονται με διαφορετικό τρόπο από κάθε σύστημα. Εξαιρετική έμφαση δίνεται στην αυτομάθηση στο αναλυτικό πρόγραμμα της Μοντεσόρι. Ρυθμικές κινήσεις είναι η καρδιά της διδασκαλίας του Νταλκρόζ. Η προσέγγιση του Ορφ δίνει έμφαση στη δημιουργία και τον αυτοσχεδιασμό. Η μέθοδος του Κόνταϊ επικεντρώνεται πάνω στην ανάπτυξη του διαβάσματος, του γραψίματος και των ακουστικών επιδεξιοτήτων. Το μουσικό πρόγραμμα Manhattanville αναπτύσσεται από εξερευνητικές εμπειρίες σε μια εργαστηριακή τάξη. Το σύστημα του Σουζούκι, το επονομαζόμενο “Talent education” (εκπαίδευση Ταλέντου), επικεντρώνεται στην αντιληπτικότητα της ακρόασης και στη συνήθεια της μάθησης.
Γουίλιαμ Γουόλτον, Μπέντζαμιν Μπρίτεν
Φερούτσιο Μπουζόνι: Φαντασία του Κοντραπούντο, Αλφρέντο Καζέλα: Σκαρλατιάνα, Νταλαπίκολα κ.ά..
Τσαρλς Άιβς, Εντγκάρ Βαρέζ, Τζορτζ Γκέρσουιν: Ραψωδία σε Μπλε, Ένας Αμερικανός στο Παρίσι συμφωνική φαντασία για ορχήστρα, που έγινε και ταινία, κ.ά.
Κάρμονα Μπουράνα, προσωπικό στιλ, λόγος/κίνηση/μουσική, σύστημα Ορφ, μουσικό θέατρο
Από το πρώτο του έργο Κάρμινα Μπουράνα…
(1895 – 1982) Γερμανία. Από το πρώτο του έργο Κάρμινα Μπουράνα, σκηνική καντάτα (για σόλο, χορωδία και ορχήστρα), καθορίζεται το προσωπικό του στιλ. Επιχειρεί τη σύνδεση λόγου – κίνησης – μουσικής, τόσο στο μουσικοθεατρικό του έργο, όσο και στο σύστημα διδασκαλίας που δημιούργησε, το “σύστημα Ορφ”. Στο μουσικό του θέατρο τα αρχαία, μεσαιωνικά και μπαρόκ στοιχεία συνυπάρχουν μέσα στους διαλόγους του, στο τραγούδι και στην ψαλμωδία (Κάτουλι Κάρμινα, χορωδιακά σε ποίηση Κάτουλου, Ο θρίαμβος της Αφροδίτης, Προμηθέας του Αισχύλου, Αντιγόνη και Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή κ.ά.).
διδασκαλία, απαγορεύτηκε από τους Ναζί, ανανέωσε μορφές, νέο σύστημα
Στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ασχολήθηκε…
(1895 – 1963) Γερμανία. Στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της μουσικής (Βερολίνο: Ανώτατη Σχολή Μουσικής, ΗΠΑ: Πανεπιστήμιο Γέιλ, Πανεπιστήμιο Ζυρίχης). Κατά τη ναζιστική περίοδο απαγορεύτηκε το έργο του στη Γερμανία και έφυγε για την Αμερική. Ανανέωσε τις μορφές προηγούμενων εποχών ξεκινώντας από το Μπαρόκ· π.χ. σουίτα για πιάνο με ραγκτάιμ, σύμφωνα με το πνεύμα του νεοκλασικισμού. Δημιούργησε ένα δικό του σύστημα, που βασίζεται στη σειρά των φθόγγων. Έγραψε όπερες, συμφωνίες, κοντσέρτα, σουίτες, χορωδιακά τραγούδια, σχολικά έργα κ.ά.
20ος αιώνας, κουαρτέτα, παραδοσιακή μουσική
Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ού αιώνα…
(1881 – 1945) Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ού αιώνα. Τα έξι κουαρτέτα του μπορούν να συγκριθούν με εκείνα του Μπετόβεν. Μελέτησε, συνέλεξε, ταξινόμησε και κατέγραψε την παραδοσιακή μουσική των Βαλκανίων, στοιχεία, τα οποία συνδύασε στο έργο του με τις πρακτικές σύνθεσης του 20ού αιώνα. Αλλα έργα του είναι: Ο Πύργος του Κυανοπώγωνα όπερα, Ο Θαυμαστός Μανδαρίνος μπαλέτο, Μουσική για Έγχορδα, Κρουστά και Τσελέστα.