Ετικέτα: νεοκλασικισμός

Τουραντό, Πουτσίνι, Ντεμπισί, Ραβέλ, Στράους, ψυχολογική έκφραση, Σένμπεργκ, Μπεργκ, νεοκλασικισμός, ατονική

Η πρώτη όπερα που ξεπερνά τον φορμαλισμό του παρελθόντος…

Η πρώτη όπερα που ξεπερνά τον φορμαλισμό του παρελθόντος και συντάσσεται σύμφωνα με τις αρχές του εξπρεσιονισμού είναι η Τουραντό (1924) του Πουτσίνι.

Ο γαλλικός Ιμπρεσιονισμός, μετρά τρεις μόνο όπερες: Πελλέας και Μελισσάνθη (1902) του Ντεμπισί και δύο μονόπρακτες (Ισπανική Ώρα και Το Παιδί με τα Μάγια) του Ραβέλ.

Στη Γερμανία την όπερα εκπροσωπούν οι διάδοχοι του Βάγκνερ και κυρίως ο Ρίχαρντ Στράους, ο οποίος δημιουργεί την “ψυχολογική έκφραση” κατά το πρότυπο του Φρόυντ, που συμβάλλει στην εξέλιξη του εξπρεσιονιστικού μουσικού θεάτρου των Σέμπεργκ και Μπέργκ. Παράλληλα οδηγεί στο νεοκλασικισμό.

Η γλώσσα της όπερας του 20ου αιώνα είναι ατονική ή τονική με ατονικές αναφορές.

Γουίλιαμ Γουόλτον, Μπέντζαμιν Μπρίτεν

Φερούτσιο Μπουζόνι: Φαντασία του Κοντραπούντο, Αλφρέντο Καζέλα: Σκαρλατιάνα, Νταλαπίκολα κ.ά..

Τσαρλς Άιβς, Εντγκάρ Βαρέζ, Τζορτζ Γκέρσουιν: Ραψωδία σε Μπλε, Ένας Αμερικανός στο Παρίσι συμφωνική φαντασία για ορχήστρα, που έγινε και ταινία, κ.ά.

διδασκαλία, απαγορεύτηκε από τους Ναζί, ανανέωσε μορφές, νέο σύστημα

Στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ασχολήθηκε…

(1895 – 1963) Γερμανία. Στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της μουσικής (Βερολίνο: Ανώτατη Σχολή Μουσικής, ΗΠΑ: Πανεπιστήμιο Γέιλ, Πανεπιστήμιο Ζυρίχης). Κατά τη ναζιστική περίοδο απαγορεύτηκε το έργο του στη Γερμανία και έφυγε για την Αμερική. Ανανέωσε τις μορφές προηγούμενων εποχών ξεκινώντας από το Μπαρόκ· π.χ. σουίτα για πιάνο με ραγκτάιμ, σύμφωνα με το πνεύμα του νεοκλασικισμού. Δημιούργησε ένα δικό του σύστημα, που βασίζεται στη σειρά των φθόγγων. Έγραψε όπερες, συμφωνίες, κοντσέρτα, σουίτες, χορωδιακά τραγούδια, σχολικά έργα κ.ά.

Νεοκλασικιστής· το ύφος του χαρακτηρίζεται από…

(1891 – 1953) Ρωσία. Νεοκλασικιστής· το ύφος του χαρακτηρίζεται από έναν υγιή λυρισμό και από ρωσικό χρώμα. Έγραψε το εκπληκτικό συμφωνικό παραμύθι Ο Πέτρος και ο Λύκος, όπερες Ο Παίκτης (του Ντοστογιέφσκι), Η Αγάπη για τα Τρία Πορτοκάλια, μπαλέτα Ο Άσωτος Υιός, Ρωμαίος και Ιουλιέτα (για τα μπαλέτα του Ντιαγκίλεφ), συμφωνίες, κονσέρτα, μουσική, δωματίου κ.ά.

Ευρώπη, Αμερική, 1920, Ντεμπισί, Σένμπεργκ, κλασικές αρχές, απλότητα, γέφυρα, ατονικότητα, νεο-τονικότητα

Κίνημα που εμφανίστηκε στην Ευρώπη και στην Αμερική…

Κίνημα που εμφανίστηκε στην Ευρώπη και στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα (γύρω στα 1920) κάτω από την επίδραση του Ιμπρεσιονισμού του Ντεμπισί και του Εξπρεσιονισμού του Σένμπεργκ. Πρόκειται για μια επιστροφή στις κλασικές αρχές σύνθεσης. Με μια αρχαϊκή απλότητα αντιτίθεται στα σύγχρονά του κινήματα αλλά και στο ρομαντισμό. Ο νεοκλασικισμός λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στον 20ο αιώνα και στο παρελθόν. Από την ατονικότητα του Σένμπεργκ, οι συνθέτες επιχειρούν να φτάσουν στην τονικότητα του παρελθόντος με μια νέα αντίληψη (νεο-τονικότητα).